2022-03-14

OMÜ Tıp Fakültesi’nden Tıbbiyeli Metehan Verim’in şiiriyle 14 Mart Tıp Bayramı kutlaması

 

Girdi ingiliz birlikleri mektebi tıbbiyeden içeri

Martın on dördüydü

Yıl bin dokuz yüz on dokuz

Astım iki kulenin arasına şanlı bayrağımı

İşgal altında anadolum

Sivas kongresindeydim Mustafa Kemal Paşa’nın yanında

Tıbbiyeli hikmetim gür sesimle konuştum

Çarpıştım düşmanla en ön safta

 

Yeni doğmuş bir çocuktu cumhuriyet

Yurdun dört yanı sıtma, frengi, boğmaca ve çiçek

Elimde tahta bir bavul

Geçtim dağların ardını

Ne bir büyücüyüm ne de bir simyacı

Şifa dağıttı ellerim kana bulanmış gömleğim

 

Kurdum hıfzıssıhha enstitüsünü

İsmim Refik, Atatürk verdi Saydam soyadını

Giydim tertemiz önlüğümü

Dünyaya gönderdik ürettiğimiz aşıları

Kilit vura vura söndürdüler

Yüreğimde yanan ateşi

 

Dünyanın bütün çiçekleri dizildi önüme

Gitmediğim ne köy kaldı ne de kasaba

Ceyhun Atuf Kansu’yum attı kalbim çocuklarla

Gülü, sözü, türküyü dizdirmedim kurşuna

44 yaşındaydım Madımak’ta yakıldığımda

Doktorluğumla şairliğimi bıraktım çocuklarıma

37 kişiyle can verdim koyun koyuna

Behçet Aysan’ım dumanların arasından seslendim Metin’e

Kalanlar gidenlere şiir yazar dedi bana

 

Lanetli dendi itelendi cüzzamlılar

Bir kocaman şemsiye açtım

Binlerce kız çocuğu için tüm Türkiye’yi dolaştım

Kazıdım cüzzamı bu toprakların tarihinden

Türkan Saylan’ım son nefesime kadar savaştım

 

Sekiz kardeşten yedincisiydim

Savur’da doğdum yoksulluğun içine

Cumhuriyet’in tüm imkanları seferber oldu önüme

Bir kıvılcım olarak gittim kıtaların ötesine

Dalgalanıyor bayrağım öğrenci evinin bahçesinde

Aziz Sancar’ım hediye ettim Nobel ödülümü Anıtkabir’e

 

Doktorluğu bir felsefe edindim kendime

Bir sağlık neferiydim korumaktı görevim

Kızım seni çiçek satarak okuttum

Dedi annem tabutumun başında

Aynur Dağdemir’im 49 yaşında uçtum cennet katına

 

 

 

İstanköy’lü Hipokrat’la Bergamalı Galenos

Şaşıp kaldılar bana

Gülen yüzümüz soldu tıbbın anavatanında

Mesleğim kaderim oldu önlüğüm kefenim

Yılın doktoruydum beş kurşunla yere yığıldığımda

Kamil Furtun’um yaşıyorum yaşattıklarımda

 

Yalnız hastalıklar değil savaştığım

Zincire vurulmuş düşünceler duruyor karşımda

Gülerken ağlatan soluğumla görevimin başında

Daima gülle donatıyorum önlüğümü

Bir türlü ödenemeyen hakkımla

Eğer nefes alıyorsam hala

Hala işimi yapabiliyorsam

Bu kutsal mesleğe terimi döküyorsam

Usta-çırak ilişkisiyle öğreniyorsam

Tüm sağlık emekçileriyle bir bütünü oluşturuyorsam

Bir yaz akşamı gibi iner bahar omuzlarıma

Yılın yalnız bir günü değil

Bayram olur günün her saati adeta

 

 

Kaybettiğimiz tüm hekimler adına...

Metehan Verim